Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

arrogantia C

  • 1 arrogantia

    arrogantia, ae, f. (arrogans), die Anmaßung, das dünkelhafte Benehmen, die dünkelhafte Eitelkeit (Ggstz. humilitas), ex arrogantia odium, ex insolentia arrogantia oritur, Cic.: cum omnis arrogantia odiosa est, tum illa ingenii atque eloquentiae molestissima, Cic.: huius arrogantiam pertinacia alterius aequabat, Liv.

    lateinisch-deutsches > arrogantia

  • 2 arrogantia

    arrogantia, ae, f. (arrogans), die Anmaßung, das dünkelhafte Benehmen, die dünkelhafte Eitelkeit (Ggstz. humilitas), ex arrogantia odium, ex insolentia arrogantia oritur, Cic.: cum omnis arrogantia odiosa est, tum illa ingenii atque eloquentiae molestissima, Cic.: huius arrogantiam pertinacia alterius aequabat, Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > arrogantia

  • 3 arrogantia

    arrŏgantĭa, (adrŏgantĭa), ae, f. [st2]1 [-] arrogance, présomption, insolence, orgueil. [st2]2 [-] entêtement, obstination.    - arrogantiae alicujus cedere, Liv.: céder aux exigences de qqn.
    * * *
    arrŏgantĭa, (adrŏgantĭa), ae, f. [st2]1 [-] arrogance, présomption, insolence, orgueil. [st2]2 [-] entêtement, obstination.    - arrogantiae alicujus cedere, Liv.: céder aux exigences de qqn.
    * * *
        Arrogantia, Verbale. Caes. Arrogance, Presomption, Oultrecuidance.

    Dictionarium latinogallicum > arrogantia

  • 4 arrogantia

    arrŏgantia ( adr-), ae, f. [arrogans].
    I.
    A.. An assuming, presumption, arrogance, conceitedness (syn.:

    superbia, insolentia, fastus): cum omnis adrogantia odiosa est, tum illa ingenii atque eloquentiae multo molestissima,

    Cic. Div. in Caecil. 11 fin.:

    P. Crassus sine adrogantiā gravis esse videbatur et sine segnitiā verecundus,

    id. Brut. 81, 282: illud gnôthi seauton noli putare ad adrogantiam minuendam solum esse dictum, id. ad Q. Fr. 3, 6, 7 et saep.:

    Pallas tristi adrogantiā taedium sui moverat,

    Tac. A. 13, 2:

    adrogantiā depravatus,

    Vulg. Deut. 18, 20:

    adrogantia tua decepit te,

    ib. Jer. 49, 16.—
    B.
    The proud, lordly bearing arising from a consciousness of real or supposed superiority, pride, haughtiness (cf. arrogans):

    hujus adrogantiam pertinacia aequabat,

    Liv. 5, 8, 11:

    avaritia et adrogantia praecipua validiorum vitia,

    Tac. H. 1, 51:

    tristitiam et adrogantiam et avaritiam exuerat: nec illi, quod est rarissimum, aut facilitas auctoritatem aut severitas amorem deminuit,

    id. Agr. 9:

    cum magnitudinem et gravitatem summae fortunae retineret, invidiam et adrogantiam effugerat,

    id. A. 2, 72; id. Agr. 42:

    adrogantia ejus,

    Vulg. Isa. 16, 6; ib. Jer. 48, 29.—
    * II.
    A pertinacity in one's demands, obstinacy:

    cessurosque se potius adrogantiae Antipatri quam etc.,

    Liv. 37, 56 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > arrogantia

  • 5 arrogantia

    ae f. [ arrogans ]
    высокомерие, претенциозность, самомнение, надменность L, T

    Латинско-русский словарь > arrogantia

  • 6 arrogantia

    гордость (1. 1. C. 9, 5).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > arrogantia

  • 7 arrogantia

    insolence, arrogance, conceit, haughtiness; presumption

    Latin-English dictionary > arrogantia

  • 8 adrogantia

    arrŏgantia ( adr-), ae, f. [arrogans].
    I.
    A.. An assuming, presumption, arrogance, conceitedness (syn.:

    superbia, insolentia, fastus): cum omnis adrogantia odiosa est, tum illa ingenii atque eloquentiae multo molestissima,

    Cic. Div. in Caecil. 11 fin.:

    P. Crassus sine adrogantiā gravis esse videbatur et sine segnitiā verecundus,

    id. Brut. 81, 282: illud gnôthi seauton noli putare ad adrogantiam minuendam solum esse dictum, id. ad Q. Fr. 3, 6, 7 et saep.:

    Pallas tristi adrogantiā taedium sui moverat,

    Tac. A. 13, 2:

    adrogantiā depravatus,

    Vulg. Deut. 18, 20:

    adrogantia tua decepit te,

    ib. Jer. 49, 16.—
    B.
    The proud, lordly bearing arising from a consciousness of real or supposed superiority, pride, haughtiness (cf. arrogans):

    hujus adrogantiam pertinacia aequabat,

    Liv. 5, 8, 11:

    avaritia et adrogantia praecipua validiorum vitia,

    Tac. H. 1, 51:

    tristitiam et adrogantiam et avaritiam exuerat: nec illi, quod est rarissimum, aut facilitas auctoritatem aut severitas amorem deminuit,

    id. Agr. 9:

    cum magnitudinem et gravitatem summae fortunae retineret, invidiam et adrogantiam effugerat,

    id. A. 2, 72; id. Agr. 42:

    adrogantia ejus,

    Vulg. Isa. 16, 6; ib. Jer. 48, 29.—
    * II.
    A pertinacity in one's demands, obstinacy:

    cessurosque se potius adrogantiae Antipatri quam etc.,

    Liv. 37, 56 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > adrogantia

  • 9 humilitas

    humilitās, ātis, f. (humilis), I) die Niedrigkeit im Ggstz. zur Höhe, arborum, Sall.: navium, Caes.: animalium, kleine Statur, Cic.: siderum, niedere Stand, Cic. – meton., die Niederung, cum supra saxa perpetua sint, infra humilitas pruinosa, Eumen. grat. act. 6, 8. – II) übtr.: A) die Niedrigkeit des Standes, generis, Sall.: natalium, Plin.: alcis humilitatem despicere, jmds. niedrigen Ursprung verachten, Cic. – die Schwäche des Ansehens, der Macht, die Unbedeutendheit, geringe Macht, Ohnmacht, Erniedrigung, Caes. u.a.: Ggstz. amplitudo, Quint. – v. Dingen = die Geringfügigteit, h. rerum, Plin. – B) (= ταπείνωσις) v. der Gemütsstimmung: a) die Niedergeschlagenheit, Verzagtheit, habet humilitatem metus, etwas Niederdrückendes, Cic. Tusc. 3, 27. – b) das gedrückte, unterwürfige, demütige Wesen, die Gedrücktheit, die scheinbare Demut (Ggstz. magnificentia, arrogantia, superbia), saepe magnificentia plus proficit quam humilitas et obsecratio, Cic.: et deiecto (capite) humilitas et supino arrogantia ostenditur, Quint.: causam dicentium, Liv.: asinorum, Plin. – als Tugend, Demut, animi, Lact.: alcis, Sulpic. Sev.

    lateinisch-deutsches > humilitas

  • 10 desipio

    dēsipĭo, ĕre, sipui [de + sapio] [st2]1 - tr. - ôter le goût, rendre insipide. [st2]2 - intr. - avoir perdu la raison, extravaguer. [st2]3 [-] Cels. avoir le délire.    - senex dicitur judicibus quaesisse (quaesivisse) num illud carmen desipientis videretur, Cic. CM. 7, 22: on dit que le vieillard demanda aux juges si ce poème leur semblait celui d'un fou.    - desipiebam mentis, Plaut.: j'avais perdu la raison.    - desipiens arrogantia, Cic.: orgueil qui va jusqu'à l'extravagance.    - desipere + inf. Lucr.: c'est folie de.
    * * *
    dēsipĭo, ĕre, sipui [de + sapio] [st2]1 - tr. - ôter le goût, rendre insipide. [st2]2 - intr. - avoir perdu la raison, extravaguer. [st2]3 [-] Cels. avoir le délire.    - senex dicitur judicibus quaesisse (quaesivisse) num illud carmen desipientis videretur, Cic. CM. 7, 22: on dit que le vieillard demanda aux juges si ce poème leur semblait celui d'un fou.    - desipiebam mentis, Plaut.: j'avais perdu la raison.    - desipiens arrogantia, Cic.: orgueil qui va jusqu'à l'extravagance.    - desipere + inf. Lucr.: c'est folie de.
    * * *
        Desipio, desipis, pen. corr. desipui vel desipiui, desipere. Cic. Defaillir de sens, et radoter.
    \
        Senectute desipere. Cic. Radoter de vieillesse.
    \
        Desipere intra verba. Cels. Ne se monstrer fol sinon en parolles.
    \
        Dulce est desipere in loco. Horat. Contrefaire le fol en temps et heure.

    Dictionarium latinogallicum > desipio

  • 11 effero

    [st1]1 [-] effĕro, āre, āvi, ātum [ex + fera]: - tr. - [abcl][b]a - rendre farouche, donner un air sauvage. - [abcl]b - rendre insensible, abrutir. - [abcl]c - transformer en animal sauvage.[/b] [st1]2 [-] effĕro (ecfĕro), ferre, extŭli, elātum [ex + fero]: - tr. - [abcl][b]a - porter dehors, tirer dehors. - [abcl]b - emporter, enlever, piller. - [abcl]c - exporter, transporter. - [abcl]d - sortir (qqch). - [abcl]e - sortir (un mort de sa maison), enterrer. - [abcl]f - faire naître, rapporter, produire, donner ( → récolte, fruits). - [abcl]g - faire connaître, produire au grand jour, mettre en évidence, divulguer, manifester, publier, proclamer. - [abcl]h - exprimer, exposer, énoncer, dire. - [abcl]i - élever, soulever. - [abcl]j - louer, exalter, célébrer.[/b]    - pedem portâ efferre: sortir de chez soi.    - in suos humeros efferre: enlever sur ses épaules.    - efferre aliquem in murum, Caes. B. G. 7.47: élever qqn sur le mur.    - efferre aliquem laudibus: vanter qqn.    - efferre aliquem ad caelum: porter qqn aux nues, élever qqn jusqu'aux nues.    - efferre aliquem (summis) laudibus ad caelum: porter qqn aux nues, élever qqn jusqu'aux nues.    - efferre aliquem in summum odium, Tac. H. 4, 42: nourrir une très grande haine contre qqn.    - inventum est magno esse usui posse si haec esset in altitudinem turris elata, Caes. BC. 2, 8: on découvrit [que ce pourrait être d’une grande utilité si cette tour était élevée en hauteur] = on découvrit qu’il serait bien utile de hausser cette tour.    - efferre aliquid in vulgus: étaler qqch au grand jour, divulguer qqch.    - in volgus militum elatum est, quâ arrogantiâ in colloquio Ariovistus usus, Caes. B. G. 1, 46, 4: la foule des soldats sut l'arrogance que manifesta Arioviste lors de l'entrevue.    - efferre vexilla e castris: enlever les étendards du camp.    - se efferre, se produire au-dehors, se montrer, s’enorgueillir.    - victoria se efferunt: ils s'enorgueillissent de leur victoire.    - efferri (passif): être jeté hors de soi, être transporté de (joie), se laisser emporter.    - efferri laetitiâ: être transporté de joie.    - efferri odio: se laisser emporter par la haine.    - efferri dolore: être accablé de douleur.    - elatus, a, um (au fig.): élevé, fier, noble.    - elati spe celeris victoriae, Caes. BG. 7, 47: soulevés par l'espoir d'une prompte victoire.    - elatus ad justam fiduciam sui repetivit, ut in senatum introiret, Liv. 27, 8, 7: [porté jusqu'à une légitime confiance en lui] = plein d'une hardiesse légitime, il réclama (le droit) de siéger au sénat.
    * * *
    [st1]1 [-] effĕro, āre, āvi, ātum [ex + fera]: - tr. - [abcl][b]a - rendre farouche, donner un air sauvage. - [abcl]b - rendre insensible, abrutir. - [abcl]c - transformer en animal sauvage.[/b] [st1]2 [-] effĕro (ecfĕro), ferre, extŭli, elātum [ex + fero]: - tr. - [abcl][b]a - porter dehors, tirer dehors. - [abcl]b - emporter, enlever, piller. - [abcl]c - exporter, transporter. - [abcl]d - sortir (qqch). - [abcl]e - sortir (un mort de sa maison), enterrer. - [abcl]f - faire naître, rapporter, produire, donner ( → récolte, fruits). - [abcl]g - faire connaître, produire au grand jour, mettre en évidence, divulguer, manifester, publier, proclamer. - [abcl]h - exprimer, exposer, énoncer, dire. - [abcl]i - élever, soulever. - [abcl]j - louer, exalter, célébrer.[/b]    - pedem portâ efferre: sortir de chez soi.    - in suos humeros efferre: enlever sur ses épaules.    - efferre aliquem in murum, Caes. B. G. 7.47: élever qqn sur le mur.    - efferre aliquem laudibus: vanter qqn.    - efferre aliquem ad caelum: porter qqn aux nues, élever qqn jusqu'aux nues.    - efferre aliquem (summis) laudibus ad caelum: porter qqn aux nues, élever qqn jusqu'aux nues.    - efferre aliquem in summum odium, Tac. H. 4, 42: nourrir une très grande haine contre qqn.    - inventum est magno esse usui posse si haec esset in altitudinem turris elata, Caes. BC. 2, 8: on découvrit [que ce pourrait être d’une grande utilité si cette tour était élevée en hauteur] = on découvrit qu’il serait bien utile de hausser cette tour.    - efferre aliquid in vulgus: étaler qqch au grand jour, divulguer qqch.    - in volgus militum elatum est, quâ arrogantiâ in colloquio Ariovistus usus, Caes. B. G. 1, 46, 4: la foule des soldats sut l'arrogance que manifesta Arioviste lors de l'entrevue.    - efferre vexilla e castris: enlever les étendards du camp.    - se efferre, se produire au-dehors, se montrer, s’enorgueillir.    - victoria se efferunt: ils s'enorgueillissent de leur victoire.    - efferri (passif): être jeté hors de soi, être transporté de (joie), se laisser emporter.    - efferri laetitiâ: être transporté de joie.    - efferri odio: se laisser emporter par la haine.    - efferri dolore: être accablé de douleur.    - elatus, a, um (au fig.): élevé, fier, noble.    - elati spe celeris victoriae, Caes. BG. 7, 47: soulevés par l'espoir d'une prompte victoire.    - elatus ad justam fiduciam sui repetivit, ut in senatum introiret, Liv. 27, 8, 7: [porté jusqu'à une légitime confiance en lui] = plein d'une hardiesse légitime, il réclama (le droit) de siéger au sénat.
    * * *
    I.
        Effero, pen. corr. effers, extuli, pen. corr. elatum, pe. prod. efferre. Terent. Porter hors.
    \
        Efferre pedem domo, vel porta. Cic. Mettre le pied hors de la maison, ou de la porte, Sortir de la maison.
    \
        Efferre pedem aliquo. Cic. Aller en quelque lieu.
    \
        Efferri pedibus. Plin. Estre porté en terre les pieds devant.
    \
        Efferre de custodia. Colum. Tirer hors.
    \
        Gressum efferre aruis. Seneca. S'en aller, Sortir hors des, etc.
    \
        Verecundiam secum efferre. Cic. Emporter.
    \
        Efferre. Liuius. Eslever.
    \
        Efferre caput vndis. Colum. Mettre la teste hors de l'eaue.
    \
        Efferre clamorem. Plaut. Crier à haulte voix.
    \
        Effert se alueo Nilus. Plin. Il se desborde et desrive.
    \
        Patriam demersam efferre. Cic. Relever.
    \
        Efferre cadauer. Liuius. Porter en terre, Colporter.
    \
        Efferri funere, et cum funere. Cic. Estre colporté pour estre enterré ou ards avec grand convoy, Estre porté en terre avec convoy.
    \
        Efferre aliquem ad summum imperium per omnes honorum gradus. Cic. L'eslever.
    \
        Efferre laudibus, vel summis laudibus in caelum. Cic. Donner grandes louanges à aucun, Le louer haultement, L'exaulcer et exalter.
    \
        Virtus aliquem efferre ad laudem dicitur. Cic. Eslever, Exaulcer, Exalter.
    \
        Verbis aliquem efferre. Cic. Louer de parolles, Exalter.
    \
        Efferre sese. Cic. S'eslever et glorifier.
    \
        Efferre sese sermonibus et verbis. Cic. Se vanter et louer.
    \
        Efferri iracundia, odio, dolore. Cic. Faire le haultain, ou Estre courroucé oultre mesure, et comme transporté de courroux.
    \
        Efferre se laetitia. Cic. Estre joyeux oultre mesure.
    \
        Haec me laetitia extulerunt. Cic. Ces choses m'ont grandement resjouy.
    \
        Efferre. Liuius. Emporter.
    \
        Efferre in humeros. Cic. Porter sur ses espaules.
    \
        Efferre in terram de naue. Liuius. Porter hors de la navire sur la terre.
    \
        Efferre. Terent. Divulguer et publier une chose secrette.
    \
        Efferre malum aliquod. Cic. Surmonter, Vaincre.
    \
        Efferre dicitur ager. Cic. Produire.
    \
        Efferre. Quintil. Proferer, Prononcer, Dire.
    \
        Efferri in amorem. Plinius. Estre aimé.
    II.
        Effero, efferas, pen. corr. efferare. Plin. Faire et rendre tout sauvage, Effaroucher, Faire cruel comme une beste sauvage.

    Dictionarium latinogallicum > effero

  • 12 voco

    vŏco, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] appeler, prononcer le nom (de qqn); adresser la parole (à qqn), interpeller; donner un nom, nommer.    - quis vocat? quis nominat me? Plaut. Curc. 2, 3, 25: qui m'appelle? qui prononce mon nom?    - casus vocandi, Varr.: le vocatif.    - qui vocare (= vocaris)? Ter.: comment t'appelles-tu?    - ego vocor Lyconides, Plaut. Aul.: je m'appelle Lyconide.    - qui idem vocatur? Quint.: qui porte le même nom?    - patrio vocat de nomine mensem, Ov.: il donne au mois le nom de son père.    - vocantur de fluvio, Cato.: ils tirent leur nom du fleuve...    - avec double acc. - timidas vocat una sorores Aglauros, Ov. M. 2: seule Aglauros qualifie ses soeurs de timides.    - urbem ex Antiochi patris nomine Antiochiam vocavit, Just.: Il appela la cité Antioche, du nom de son père Antiochus.    - aliquem hostem atque parricidam vocare, Sall.: traiter qqn d'ennemi public et de parricide. [st1]2 [-] appeler (pour faire venir), mander, faire venir, convoquer; faire venir, amener, citer (en justice).    - vocare aliquem nutu vocibusque, Caes.: appeler qqn du geste et de la voix.    - Dumnorigem ad se vocat, Caes. B. G. 1, 20: il fait appeler Dumnorix.    - vocare ad consilium (vocare in concionem): convoquer à une assemblée.    - vocare ad arma, Caes.: appeler aux armes.    - vocare senatum: convoquer le sénat, réunir le sénat.    - vocare in jus (in judicium, ad judicium, ad judicem, in rostra): appeler en justice, citer en justice. [st1]3 [-] défier, provoquer.    - vocare hostes (in certamina): provoquer les ennemis, défier les ennemis.    - vocare offensas arrogantiā, Tac.: provoquer les haines par son arrogance. [st1]4 [-] inviter, appeler, engager, exciter, exhorter.    - Pa. Solus cenabo domi? Ge. Non enim solus: me vocato, Plaut. Stich.: Pa. je vais dîner seul, chez moi? Ge. Non, (tu ne seras) pas seul: invite-moi.    - si quis esum me vocat, Plaut. Stich.: si l'on m'invite à dîner.    - bene vocas! verum vocata res est, Plaut. Curc.: merci de ton invitation; mais je suis engagé.    - vocata est opera nunc quidem, Plaut. Stich.: je suis déjà invité (je suis engagé).    - vocare aliquem ad vitam, Cic.: exhorter qqn à vivre.    - nox vocat ad quietem, Liv.: la nuit invite au repos.    - vocare imbrem votis, Virg.: appeler la pluie de ses voeux. [st1]5 [-] invoquer, prier, adresser des voeux à, implorer.    - vocare deos voce, Virg.: invoquer les dieux.    - vocare sidera: invoquer les astres.    - fontisque fluviosque voco, Virg. En. 12: j'invoque les fontaines et les fleuves.    - vocare divos in vota, Virg. En. 5, 234: appeler les dieux à réaliser ses voeux.    - vocare deos in verba, Ov.: prendre le ciel à témoin de ses paroles. [st1]6 [-] mettre dans (une certaine situation), amener à, réduire à.    - vocare aliquid in dubium, Cic.: mettre qqch en doute.    - vocare aliquem in invidiam: amener qqn à être détesté, rendre qqn odieux, faire haïr qqn.    - vocari in controversiam, Cic.: être l'objet d'un débat, être contestable.    - vocare in crimen: accuser, incriminer.    - vocare carmina in crimen, Ov.: incriminer des vers.    - vocare verba sub judicium, Ov.: soumettre les mots à la critique.    - vocare in partem praedae, Liv.: appeler à partager le butin.    - même sens avec hendiadys - vocare in partem praedamque, Virg.: appeler à partager le butin.    - vocare in luctum, Cic.: plonger dans le deuil.    - vocare rem ad senatum, Tac.: déférer une affaire au sénat.    - huc vocari potest quidquid..., Quint.: on peut rattacher à cela tout ce qui...    - me ad Democritum vocas, Cic.: tu me renvoies à Démocrite.
    * * *
    vŏco, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] appeler, prononcer le nom (de qqn); adresser la parole (à qqn), interpeller; donner un nom, nommer.    - quis vocat? quis nominat me? Plaut. Curc. 2, 3, 25: qui m'appelle? qui prononce mon nom?    - casus vocandi, Varr.: le vocatif.    - qui vocare (= vocaris)? Ter.: comment t'appelles-tu?    - ego vocor Lyconides, Plaut. Aul.: je m'appelle Lyconide.    - qui idem vocatur? Quint.: qui porte le même nom?    - patrio vocat de nomine mensem, Ov.: il donne au mois le nom de son père.    - vocantur de fluvio, Cato.: ils tirent leur nom du fleuve...    - avec double acc. - timidas vocat una sorores Aglauros, Ov. M. 2: seule Aglauros qualifie ses soeurs de timides.    - urbem ex Antiochi patris nomine Antiochiam vocavit, Just.: Il appela la cité Antioche, du nom de son père Antiochus.    - aliquem hostem atque parricidam vocare, Sall.: traiter qqn d'ennemi public et de parricide. [st1]2 [-] appeler (pour faire venir), mander, faire venir, convoquer; faire venir, amener, citer (en justice).    - vocare aliquem nutu vocibusque, Caes.: appeler qqn du geste et de la voix.    - Dumnorigem ad se vocat, Caes. B. G. 1, 20: il fait appeler Dumnorix.    - vocare ad consilium (vocare in concionem): convoquer à une assemblée.    - vocare ad arma, Caes.: appeler aux armes.    - vocare senatum: convoquer le sénat, réunir le sénat.    - vocare in jus (in judicium, ad judicium, ad judicem, in rostra): appeler en justice, citer en justice. [st1]3 [-] défier, provoquer.    - vocare hostes (in certamina): provoquer les ennemis, défier les ennemis.    - vocare offensas arrogantiā, Tac.: provoquer les haines par son arrogance. [st1]4 [-] inviter, appeler, engager, exciter, exhorter.    - Pa. Solus cenabo domi? Ge. Non enim solus: me vocato, Plaut. Stich.: Pa. je vais dîner seul, chez moi? Ge. Non, (tu ne seras) pas seul: invite-moi.    - si quis esum me vocat, Plaut. Stich.: si l'on m'invite à dîner.    - bene vocas! verum vocata res est, Plaut. Curc.: merci de ton invitation; mais je suis engagé.    - vocata est opera nunc quidem, Plaut. Stich.: je suis déjà invité (je suis engagé).    - vocare aliquem ad vitam, Cic.: exhorter qqn à vivre.    - nox vocat ad quietem, Liv.: la nuit invite au repos.    - vocare imbrem votis, Virg.: appeler la pluie de ses voeux. [st1]5 [-] invoquer, prier, adresser des voeux à, implorer.    - vocare deos voce, Virg.: invoquer les dieux.    - vocare sidera: invoquer les astres.    - fontisque fluviosque voco, Virg. En. 12: j'invoque les fontaines et les fleuves.    - vocare divos in vota, Virg. En. 5, 234: appeler les dieux à réaliser ses voeux.    - vocare deos in verba, Ov.: prendre le ciel à témoin de ses paroles. [st1]6 [-] mettre dans (une certaine situation), amener à, réduire à.    - vocare aliquid in dubium, Cic.: mettre qqch en doute.    - vocare aliquem in invidiam: amener qqn à être détesté, rendre qqn odieux, faire haïr qqn.    - vocari in controversiam, Cic.: être l'objet d'un débat, être contestable.    - vocare in crimen: accuser, incriminer.    - vocare carmina in crimen, Ov.: incriminer des vers.    - vocare verba sub judicium, Ov.: soumettre les mots à la critique.    - vocare in partem praedae, Liv.: appeler à partager le butin.    - même sens avec hendiadys - vocare in partem praedamque, Virg.: appeler à partager le butin.    - vocare in luctum, Cic.: plonger dans le deuil.    - vocare rem ad senatum, Tac.: déférer une affaire au sénat.    - huc vocari potest quidquid..., Quint.: on peut rattacher à cela tout ce qui...    - me ad Democritum vocas, Cic.: tu me renvoies à Démocrite.
    * * *
        Voco, vocas, vocare. Appeler, Hucher.
    \
        Vocare ad coenam. Cic. Semondre à soupper.
    \
        Ad nuptias vocare. Terent. Semondre aux nopces.
    \
        Vin'vocem huc ad te? Plaut. Veuls tu que je t'appelle?
    \
        Voca illum verbis meis. Plaut. Di luy que je l'appelle.
    \
        Vocaueras me in hunc diem. Plaut. Tu m'avois faict dire que je vinse aujourd'huy.
    \
        Vocare clamore suos. Virgil. Hucher à haulte voix.
    \
        Vocare clamoribus hostem. Virgil. Le deffier, L'appeler au combat.
    \
        Vocare clamore Deum. Virgil. Le reclamer, L'invoquer.
    \
        Nomine aliquem vocare. Virgil. L'appeler par son nom.
    \
        Votis vocari. Virgilius. Estre invoqué et reclamé par veux et prieres.
    \
        Deos vocare auxilio. Virgil. Requerir et invoquer ou reclamer Dieu à son aide.
    \
        Vocat pluuiam cornix. Virgil. Elle demande la pluye, ou signifie par son cri qu'il pleuvera.
    \
        Me ad Democritum vocas. Cic. Tu m'allegues Democrite, et veuls que je luy croye.
    \
        Ad calculos aliquem vocare. Liu. Requerir qu'il rende conte des mises et receptes. Vide CALCVLVS.
    \
        Ad computationem vocare. Plin. iunior. Demander conte avec aucun.
    \
        In concionem vocare. Cic. Donner assignation par devant le peuple pour se venir defendre par devant luy.
    \
        Cur autem per te inimicum paternum, in consilium vocauit? Cic. Pourquoy te feist il du nombre de ses Conseillers et assesseurs?
    \
        In contemplationem vocari. Plin. Estre contemplé et consideré diligemment.
    \
        Reliqui temporis spatium in contentionem vocatur. Cic. On l'accuse pour le regard du temps qui s'ensuit apres.
    \
        In crimen vocare. Cic. Blasmer et reprendre aucun.
    \
        In culpam vocari. Quintil. Estre blasmé et reprins.
    \
        In disceptationem et controuersiam vocari. Cic. Estre mis en controversie.
    \
        In discrimen vocare. Cic. Mettre en danger.
    \
        In discrimen vocari de vita et gloria. Cic. Venir en danger de sa vie et de son honneur.
    \
        In dubium vocare. Cic. Mettre en doubte.
    \
        Ad exemplar alterius vocare aliquem. Plin. iunior. Demander à aucun qu'il prenne patron sur un autre, et qu'il face comme luy.
    \
        Ad exitium et vastitatem vocare. Cicero. Destruire, Mener à perdition.
    \
        In simulationem probrorum vocare. Cic. Controuver aucunes meschancetez sur quelqu'un, et l'en accuser.
    \
        In inuidiam aliquid vocare. Cic. Vouloir faire trouver mauvais quelque chose.
    \
        Ex ea die ad hanc diem, quae fecisti, in iudicium voco. Cicero. Je me plains et demande à avoir raison de ce que tu as faict depuis, etc.
    \
        Auaritiam in crimen et in iudicium voco. Cic. J'accuse ton avarice.
    \
        Ad libertatem seruos vocare. Liu. Leur donner liberté.
    \
        In disquisitionem vocare rem aliquam. Sueton. En demander aux assistants. B.
    \
        In locum mortui vocare. Cic. Mettre en la place d'un autre.
    \
        In luctum vocare. Cic. Mettre en tristesse et dueil.
    \
        In medium vocare. Cic. Mettre en avant quelque affaire.
    \
        In odium vocare. Cic. Mettre aucun en la male grace des gents.
    \
        In partem vocare. Cic. Pour avoir part à quelque chose.
    \
        In periculum vocare. Plin. iunior. Mettre en danger.
    \
        Ad procurationem rei alicuius vocari sermone plebis. Cic. Estre invité et semons à prendre quelque charge.
    \
        In spem vocare. Cic. Donner esperance.
    \
        In suspicionem coniurationis vocari. Cic. Estre souspeconné d'avoir faict une conjuration et trahison.
    \
        Ad testimonium vocare. Varro. Appeler quelqu'un pour tesmoigner.
    \
        Tu me ad verbum vocas, non ante venio quam recusaro. Cic. Tu me veuls faire venir disputer au pied, et à la rigueur de la lettre, je le feray: mais avant que d'y venir, je te veulx bien monstrer, que si je vouloye, je ne seroye pas tenu de le faire.
    \
        Ad vitam vocare aliquem. Cic. Luy bailler courage de vivre, Enhorter de vivre.
    \
        In vota vocare. Virgil. Reclamer, Requerir à son aide.
    \
        Vocare aliquem. Plaut. Luy bailler et imposer nom, Le nommer.
    \
        Septem fuisse dicuntur vno tempore, qui sapientes et haberentur et vocarentur. Cic. Qui estoyent reputez et nommez sages.
    \
        Tanti vocat ille pudicam. Iuuen. Pource qu'il a tant receu d'argent de sa femme, il dit qu'elle est pudique et femme de bien.

    Dictionarium latinogallicum > voco

  • 13 humilitas

    humilitās, ātis, f. (humilis), I) die Niedrigkeit im Ggstz. zur Höhe, arborum, Sall.: navium, Caes.: animalium, kleine Statur, Cic.: siderum, niedere Stand, Cic. – meton., die Niederung, cum supra saxa perpetua sint, infra humilitas pruinosa, Eumen. grat. act. 6, 8. – II) übtr.: A) die Niedrigkeit des Standes, generis, Sall.: natalium, Plin.: alcis humilitatem despicere, jmds. niedrigen Ursprung verachten, Cic. – die Schwäche des Ansehens, der Macht, die Unbedeutendheit, geringe Macht, Ohnmacht, Erniedrigung, Caes. u.a.: Ggstz. amplitudo, Quint. – v. Dingen = die Geringfügigteit, h. rerum, Plin. – B) (= ταπείνωσις) v. der Gemütsstimmung: a) die Niedergeschlagenheit, Verzagtheit, habet humilitatem metus, etwas Niederdrückendes, Cic. Tusc. 3, 27. – b) das gedrückte, unterwürfige, demütige Wesen, die Gedrücktheit, die scheinbare Demut (Ggstz. magnificentia, arrogantia, superbia), saepe magnificentia plus proficit quam humilitas et obsecratio, Cic.: et deiecto (capite) humilitas et supino arrogantia ostenditur, Quint.: causam dicentium, Liv.: asinorum, Plin. – als Tugend, Demut, animi, Lact.: alcis, Sulpic. Sev.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > humilitas

  • 14 effero

    1.
    ef-fĕro or ecfĕro (cf. Neue, Formenl. 2, 766), extŭli, ēlatum, efferre or ecferre, v. a., to bring or carry out, to bring forth (very freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ex navi,

    Plaut. Am. 2, 1, 82; cf.

    tela, etc., ex aedibus Cethegi,

    Cic. Cat. 3, 3 fin.:

    argentum jubeo jam intus efferri foras,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 62; cf. id. ib. 4, 9, 127; id. Most. 2, 1, 58; id. Mil. 4, 8, 4:

    argentum ad aliquem,

    id. Epid. 5, 1, 27; id. Truc. 3, 1, 16:

    machaeram huc,

    id. Mil. 2, 5, 53; cf. id. Stich. 2, 2, 28:

    puerum extra aedes usquam,

    Ter. Hec. 4, 1, 48:

    cistellam domo,

    id. Eun. 4, 6, 15; cf.:

    cibaria sibi quemque domo,

    Caes. B. G. 1, 5, 3:

    frumentum ab Ilerda,

    id. B. C. 1, 78, 1:

    piscem de custodia,

    Col. 8, 17 fin.:

    litteras,

    Caes. B. G. 5, 45, 4:

    mucronem,

    Cic. Cat. 2, 1, 2; cf.:

    vexilla, signa, arma (e castris, extra fines, etc.),

    Liv. 10, 19; 27, 2; 29, 21; Tac. H. 3, 31 al.:

    ferrum a latere deripuit, elatumque deferebat in pectus,

    id. A. 1, 35 fin.: Colchis pedem, Enn. ap. Non. 297, 20; so,

    pedem,

    Verg. A. 2, 657; cf.

    pedem aedibus,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 19:

    pedem portā,

    Cic. Att. 6, 8, 5; 7, 2, 6; Suet. Tib. 38:

    pedem quoquam,

    Plaut. Capt. 2, 3, 97:

    se hinc (ignis),

    Lucr. 6, 89 and 385:

    se vallo (equus),

    Tac. A. 15, 7:

    Furium longius extulit cursus,

    Liv. 3, 5; cf.:

    Messium impetus per hostes extulit,

    id. 4, 29.—
    B.
    In partic.
    1.
    Like the Gr. ekpherô, to carry out (of the house) for burial, to bear to the grave, to bury (cf.: cremo, humo, sepelio, prosequor): optumum'st Loces illum efferendum;

    nam jam credo mortuus est,

    Plaut. Aul. 3, 6, 32; id. Most. 4, 3, 8 sqq.; Ter. And. 1, 1, 90 Don. and Ruhnk.; 1, 1, 101; Cic. N. D. 3, 32, 80; Nep. Att. 17; Liv. 2, 33; 3, 18 fin.; Quint. 8, 5, 21; Suet. Aug. 99; Hor. S. 2, 5, 85; Vulg. Luc. 7, 12.—
    b.
    Transf.: meo unius funere elata populi Romani esset res publica, carried to burial, i. e. overthrown, destroyed, Liv. 28, 28; 24, 22; 31, 29.—
    2.
    Of a fruit-bearing soil, to bring forth, bear, produce:

    id, quod agri efferant,

    Cic. Rep. 2, 4 fin.; id. Brut. 4, 16; cf. also id. Verr. 2, 3, 47 fin.; 86 al.—
    b.
    Transf.:

    ea, quae efferant aliquid ex sese, perfectiores habere naturas quam, etc.,

    Cic. N. D. 2, 33 fin.; cf. Quint. 10, 1, 109; poet.:

    (Italia) genus acre virum,

    Verg. G. 2, 169.—
    3.
    Of motion in an upward direction (cf.: erigo and educo, II. B. 1.), to lift up, elevate, raise, exalt, Lucil. ap. Non. 297, 25:

    aliquem in murum,

    Caes. B. G. 7, 47 fin.:

    pars operis in altitudinem turris elata,

    id. B. C. 2, 8 fin.; cf. Quint. 11, 3, 103; and Suet. Calig. 32:

    corvus e conspectu elatus,

    Liv. 7, 26:

    pulvis elatus,

    id. 4, 33:

    elata super capita scuta,

    Tac. H. 3, 27: jubar (luna), Petron. Poët. 89, 2, 54; poet.:

    caput Auctumnus agris extulit,

    Hor. Epod. 2, 18.
    II.
    Trop.
    A.
    To set forth, spread abroad, utter, publish, proclaim:

    clamorem,

    to raise, Plaut. Am. 1, 1, 73:

    quod neque in vulgum disciplinam efferri velint, neque, etc.,

    Caes. B. G. 6, 14, 4; cf. Plin. 2, 12, 9:

    vocem ejus in vulgus,

    Tac. A. 12, 21:

    tuum peccatum foras,

    Ter. Phorm. 5, 7, 65 Ruhnk.:

    hoc foras,

    Cic. Phil. 10, 3; so,

    clandestina consilia,

    Caes. B. G. 7, 1, 6:

    rem,

    id. ib. 7, 2, 2:

    has meas ineptias,

    Cic. de Or. 1, 24, 111:

    divinitus dicta,

    id. ib. 3, 1 fin. et saep.—With a rel. clause:

    posteaquam in volgus militum elatum est, qua arrogantia in colloquio Ariovistus usus, etc.,

    Caes. B. G. 1, 46, 4.—
    2.
    In partic., of speech, to utter, pronounce, express, declare:

    verbum de verbo expressum extulit,

    Ter. Ad. prol. 11:

    ut verba inter se ra tione conjuncta sententiam efferant,

    Varr. L. L. 8, § 1 Müll.:

    si graves sententiae inconditis verbis efferuntur,

    Cic. Or. 44, 150; cf. Quint. 9, 4, 13:

    quae incisim aut membratim efferuntur, ea, etc.,

    Cic. Or. 67; cf. Quint. 9, 4, 33; 8, 3, 40; 10, 2, 17: pleraque utroque modo efferuntur, luxuriatur, luxuriat, etc., id. 9, 3, 7; cf. id. 1, 5, 16; 64; 2, 14, 2.—
    B.
    In the pass., qs. to be carried out of one's self by passions, feelings, etc.; to be carried away, transported, hurried away: usque adeo studio atque odio illius efferor ira, Lucil. ap. Cic. Tusc. 4, 21 fin.; so,

    studio,

    Cic. de Sen. 23, 83; id. Att. 1, 8, 2; id. N. D. 1, 20 fin.; Caes. B. C. 1, 45, 2; cf.

    cupiditate,

    Cic. Div. 1, 24, 49:

    vi naturae atque ingenii,

    id. Mur. 31, 65:

    laetitia,

    id. Deiot. 9, 26 (cf. act.:

    comitia ista praeclara, quae me laetitia extulerunt,

    id. Fam. 2, 10):

    incredibili gaudio,

    id. Fam. 10, 12, 2; cf. id. Rep. 3, 30; Suet. Caes. 22:

    voluptate canendi ac saltandi,

    id. Calig. 54:

    popularitate,

    id. Ner. 53.—
    C.
    (Acc. to I. B. 3.) To raise, elevate, exalt:

    pretia alicujus rei,

    Varr. R. R. 3, 6 fin.:

    quorum animi altius se extulerunt,

    Cic. Rep. 3, 3:

    aliquem ad summum imperium per omnes honorum gradus,

    id. Cat. 1, 11, 28; cf.:

    aliquem supra leges,

    Tac. A. 2, 34; and:

    aliquem geminatis consulatibus,

    id. ib. 1, 3; cf. also id. ib. 4, 40:

    aliquem pecunia aut honore,

    Sall. J. 49, 4:

    patriam demersam extuli,

    Cic. Sull. 31, 87; cf. Nep. Dion. 6; Cic. Prov. Cons. 14, 34:

    aliquem maximis laudibus,

    id. Off. 2, 10, 36; cf. Caes. B. C. 3, 87:

    aliquem summis laudibus ad caelum,

    Cic. Fam. 9, 14; cf. Nep. Dion. 7 fin.:

    aliquid maximis laudibus,

    Cic. Lael. 7, 24:

    aliquem laudibus,

    Tac. A. 3, 72:

    aliquem verbis,

    Cic. de Or. 3, 14, 52:

    aliquid versibus,

    id. Rep. 1, 14;

    and simply aliquid,

    id. Verr. 2, 4, 56; Tac. A. 2, 63:

    aliquem in summum odium,

    id. H. 4, 42; cf.:

    rem in summam invidiam,

    Quint. 8, 4, 19.—
    2.
    In partic., with se, to raise, elevate one's self; to rise, advance (cf.:

    appareo, eluceo, exsisto): cum (virtus) se extulit et ostendit suum lumen,

    Cic. Lael. 27; cf.

    so with a figure borrowed from the heavenly bodies: qua in urbe (Athenis) primum se orator extulit,

    id. Brut. 7, 26:

    volo se efferat in adolescente fecunditas,

    id. de Or. 2, 21.—
    b.
    In a bad sense, with se, or in the [p. 629] pass., to lift up one's self, to carry one's self high; to be puffed up, haughty, proud on account of any thing (the figure being borrowed from a prancing horse; cf. Liv. 30, 20; and Quint. 10, 3, 10):

    nec cohibendo efferentem se fortunam, quanto altius elatus erat, eo foedius corruit (Atilius),

    Liv. 30, 30:

    quod aut cupias ardenter aut adeptus ecferas te insolenter,

    Cic. Tusc. 4, 17, 39:

    qui enim victoria se ecferunt, quasi victos nos intuentur,

    id. Fam. 9, 2, 2; cf.:

    se altius et incivilius,

    Flor. 1, 26, 8:

    sese audacia, scelere atque superbia,

    Sall. J. 14, 11:

    hic me magnifice effero,

    Ter. Heaut. 4, 3, 31:

    (fortunati) efferuntur fere fastidio et contumacia,

    Cic. Lael. 15, 54:

    se efferre in potestate,

    to be insolent in office, id. de Or. 2, 84, 342.—Esp. freq. in the part. perf.:

    stulta ac barbara arrogantia elati,

    Caes. B. C. 3, 59, 3:

    recenti victoria,

    id. B. G. 5, 47, 4:

    spe celeris victoriae,

    id. ib. 7, 47, 3:

    gloria,

    id. B. C. 3, 79, 6:

    elatus et inflatus his rebus,

    Cic. Agr. 2, 35, 97:

    secunda fortuna magnisque opibus,

    Nep. Alcib. 7, 3; id. Milt. 7, 2:

    elatus ad vanam fiduciam,

    Curt. 3, 19, 10;

    but also: ad justam fiduciam,

    Liv. 27, 8, 7 et saep.—In the act. (rare, and with a fig. perh. borrowed from the wind): is demum vir erit, cujus animum nec prospera (fortuna) flatu suo efferet ( elates, inflates), nec adversa infringet, Liv. 45, 8 fin.
    D.
    Ante-class. and very rare, to carry out to the end, to support, endure: laborem, Att. ap. Cic. Sest. 48; cf.: malum patiendo, to get rid of, do away with, Cic. Poët. Tusc. 4, 29, 63 (but not in Lucr. 1, 141, where the better reading is sufferre).—Hence, ēlā-tus, a, um, P. a. (acc. to I. B. 3. and II. C. 2.), exalted, lofty, high (rare; cf.: superbus, insolens, arrogans, etc.).
    A.
    Lit.:

    modo in elatiora modo in depressiora clivi,

    Col. 2, 4, 10:

    elatissimae lucernae,

    Tert. Apol. 53.—
    B.
    Trop.:

    animus magnus elatusque,

    Cic. Off. 1, 18, 61; id. Tusc. 1, 40, 96:

    verba,

    high-sounding, id. Or. 36, 124;

    hoc casu elatior Julianus,

    Amm. 21, 4, 7; Vulg. Rom. 1, 30:

    insula opibus,

    Nep. Milt. 7, 2. — Adv.: ēlāte, loftily, proudly:

    elate et ample loqui, opp. humiliter demisseque sentire,

    Cic. Tusc. 5, 9:

    dicere (opp. summisse),

    id. Opt. Gen. 4, 10.— Comp.:

    se gerere,

    Nep. Paus. 2, 3:

    elatius et arrogantius praefatur,

    Gell. 9, 15, 4.
    2.
    ef-fĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [ex-ferus], to make wild, savage, fierce (class.; most freq. since the Aug. per.).
    I.
    Physically:

    terram immanitate beluarum efferari,

    Cic. N. D. 2, 39, 99:

    speciem oris,

    Liv. 2, 23; cf.

    vultum,

    Suet. Calig. 50:

    efferantia sese ulcera,

    becoming aggravated, malignant, Plin. 26, 14, 87, § 146.— Poet.:

    Mars efferat aurum,

    i. e. works up into weapons, Stat. Achill. 1, 425; cf.:

    homo qui magnae artis subtilitate tantum efferavit argentum,

    i. e. wrought into the figures of beasts, App. M. 5, p. 159, 14.—
    II.
    Mentally:

    gentes sic immanitate efferatae,

    Cic. N. D. 1, 23; cf. id. Tusc. 4, 14, 32:

    militem dux ipse efferavit,

    Liv. 23, 5; cf. id. 2, 29:

    animos,

    id. 1, 19; 25, 26:

    ingenia,

    Curt. 8, 2; 9, 19:

    efferavit ea caedes Thebanos omnes ad exsecrabile odium Romanorum,

    exasperated, Liv. 33, 29; cf. Vulg. Dan. 8, 7.—Hence, effĕrātus, a, um, P. a., wild, savage, fierce:

    sunt enim multa ecferata et immania, quaedam autem humanitatis quoque habent primam speciem,

    Cic. Tusc. 4, 14, 32:

    vultus,

    Petr. 82, 1:

    animi,

    Vulg. 2 Macc. 5, 11.— Comp.:

    mores ritusque,

    Liv. 34, 24.— Sup.:

    effectus,

    Sen. Ep. 121, 4:

    canes in homines,

    Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 3, 18.— Adv.: effĕrāte, fiercely:

    saevire,

    Lact. 5, 20, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > effero

  • 15 humilitas

    hŭmĭlĭtas, ātis, f. [humilis], lowness (acc. to humilis, I.).
    I.
    Lit.:

    naves omnes actuarias imperat fieri, quam ad rem humilitas multum adjuvat (shortly before: naves paulo facit humiliores),

    Caes. B. G. 5, 1, 3:

    arborum,

    Sall. J. 49, 5:

    aliorum animalium ea est humilitas, ut cibum terrestrem rostris facile contingant,

    low stature, Cic. N. D. 2 47, 122:

    sidera multum inter se aut altitudine aut humilitate distantia,

    id. Tusc. 5, 24, 69:

    quanta humilitate luna feratur, terram paene contingens,

    id. Div. 2, 43, 91.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of rank, birth, or influence, lowness, meanness, insignificance: malorum turba quaedam, paupertas, ignobilitas, humilitas, solitudo, etc., Cic. Tusc. 5, 10, 29:

    propter humilitatem et obscuritatem,

    id. Off. 2, 13, 45:

    humilitatem cum dignitate contendere,

    id. Rosc. Am. 47, 136:

    alicujus despicere,

    id. Phil. 13, 10, 23:

    obicere humilitatem alicui,

    Liv. 26, 31, 4:

    ex humilitate sua,

    Caes. B. G. 5, 25:

    infima natalium,

    Plin. 18, 6, 7, § 37:

    generis,

    Sall. J. 73, 4:

    generis ac nominis,

    Suet. Vesp. 4:

    obliterata quoque scrutabimur, nec deterrebit quarundam rerum humilitas,

    Plin. 14, 1, 1, § 7.—
    B.
    Littleness of mind, meanness, baseness, abjectness:

    habet levitatem laetitia gestiens, humilitatem metus,

    Cic. Tusc. 3, 13, 27; id. de Or. 1, 53, 228:

    et dejecto (capite) humilitas et supino arrogantia ostenditur,

    Quint. 11, 3, 69; so,

    opp. arrogantia,

    Caes. B. C. 1, 85, 5:

    saepe virtus et magnificentia plus proficit ad misericordiam commovendam quam humilitas et obsecratio,

    Cic. Inv. 1, 56, 109:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    asinorum,

    Plin. 10, 63, 83, § 180.—
    2.
    In eccl. Lat., in a good sense, opp. to pride, lowness, humility, Lact. 5, 15; Sulp. Sever. Vit. S. Mart. 2 fin. et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > humilitas

  • 16 superbia

    sŭperbĭa, ae, f. [superbus].
    I.
    In a bad sense, loftiness, haughtiness, pride, arrogance (syn.:

    arrogantia, insolentia, fastidium, fastus): num sibi aut stultitia accessit aut superat superbia?

    Plaut. Am. 2, 2, 77:

    magnitudinem animi superbia (imitatur) in animis extollendis,

    Cic. Part. Or. 23, 81:

    divitiae dedecoris plenae sunt et insolentis superbiae,

    id. Rep. 1, 34, 51:

    abicio superbiam,

    Plaut. Merc. 5, 2, 10:

    in rebus prosperis superbiam magno opere, fastidium arrogantiamque fugiamus,

    id. Off. 1, 26, 90; so (with fastidium) id. Rep. 1, 32, 48; (with arrogantia) id. Inv. 1, 54, 105; Caes. Fragm. ap. Gell. 4, 16, 8; (with avaritia) Liv. 43, 2, 2; (with insolentia, contumacia) Cic. Verr. 2, 4, 41, § 89;

    (with importunitas),

    id. Rep. 1, 40, 62; id. Lael. 15, 54; (with inhumanitas) id. de Or. 1, 22, 99; (with crudelitas) Liv. 8, 33, 11; (opp. moderatio) id. 8, 33, 13:

    domicilium superbiae,

    id. Agr. 2, 35, 97:

    pone superbiam,

    Hor. C. 3, 10, 9:

    superbiam alicujus retundere,

    Phaedr. 4, 23, 21:

    in vultu damnosa superbia vestro, Ov A. A. 3, 509: silentium ipsius in superbiam accipiebatur,

    was interpreted as pride, Tac. A. 6, 19 (13) fin.:

    absit superbia, asperitas,

    Plin. Ep. 8, 24, 5:

    nec tanta superbia victis,

    Verg. A. 1, 529.— Plur.:

    secundas fortunas decent superbiae,

    Plaut. Stich. 2, 1, 28.—
    2.
    Conceit, vanity:

    legatos, velut ad ludibrium stolidae superbiae in senatum vocatos esse,

    Liv. 45, 3, 3.—
    3.
    Rudeness, discourtesy:

    superbiam tuam accusant, quod negent te percontantibus respondere,

    Cic. Fam. 7, 16, 3.—
    * B.
    Transf., of things: album opus propter superbiam candoris concipit fumum, the delicacy of white (as a color), Vitr. 7, 3, 4.—
    II.
    In a good sense, lofty spirit, honorable pride ( poet. and in post-Aug. prose):

    sume superbiam Quaesitam meritis,

    Hor. C. 3, 30, 14:

    nec tantam Vespesiano superbiam,

    Tac. H. 3, 66.—
    B.
    Transf., of things:

    eadem causa in piris taxatur superbiae cognomine,

    Plin. 15, 15, 16, § 53; cf. superbus, II. B. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > superbia

  • 17 contumacia

    contumācia, ae f. [ contumax ]
    1) упорство, упрямство, строптивость, непокорность (c. et arrogantia C; contumaciam pecorum vincere Sen)
    2) непреклонность (c. libera, sc. Socratis C)
    inter abruptam contumaciam et deforme obsequium pergere iter T — избежать и непримиримой непреклонности, и низменного раболепства

    Латинско-русский словарь > contumacia

  • 18 desipiens

    dēsipiēns, entis adj. [ desipio ]
    безрассудный, безумный ( arrogantia C)

    Латинско-русский словарь > desipiens

  • 19 elatus

    I 1. ēlātus, a, um
    part. pf. к effero I
    2. adj.
    1) возвышенный, высокий ( rupes Amm); направленный вверх ( geslus Q); повышенный, приподнятый ( modi Q)
    3) надменный, гордый ( stultā arrogantiā Cs)
    II Elatus, ī m.
    царь лапифов в Лариссе (Фессалия), отец Кенея и Полифема (см. Elateius)

    Латинско-русский словарь > elatus

  • 20 fastidium

    fastīdium, ī n. [ fastus II ]
    1) брезгливость, отвращение, привередливость (satietas et f. cibi C); избалованность (f. delicatissimum C)
    2) презрительное отношение, пренебрежение (f. rerum domesticarum C); высокомерность, спесь, чванство, важничанье (f. et arrogantia C)

    Латинско-русский словарь > fastidium

См. также в других словарях:

  • arrogance — [ arɔgɑ̃s ] n. f. • 1160; lat. arrogantia ♦ Insolence méprisante ou agressive. ⇒ fierté, hauteur, insolence, présomption, suffisance, 1. superbe. Air d arrogance. ⇒ mépris. Répondre avec arrogance. ⇒ 1. morgue. L orgueil « ne déplaît tant que… …   Encyclopédie Universelle

  • aroganţă — AROGÁNŢĂ s.f. Purtare obraznică şi sfidătoare; atitudine de mândrie dispreţuitoare. – Din fr. arrogance, lat. arrogantia. Trimis de romac, 06.03.2009. Sursa: DEX 98  Aroganţă ≠ modestie Trimis de siveco, 03.08.2004. Sursa: Antonime  AROGÁNŢĂ s …   Dicționar Român

  • Arroganz — Eingenommenheit von sich selbst; Narzissmus; Egozentrik; Hochmut; Überheblichkeit; Selbstgefälligkeit * * * Ar|ro|ganz [aro gants̮], die; : arrogante Art, arrogantes Wesen: er ist von unglaublicher Arroganz. Syn.: ↑ …   Universal-Lexikon

  • arrogancia — ► sustantivo femenino 1 Actitud soberbia del que se cree superior y menosprecia a los demás: ■ dirigió una mirada cargada de arrogancia a los presentes. SINÓNIMO elación orgullo 2 Actitud de la persona valiente o airosa. SINÓNIMO valentía * * *… …   Enciclopedia Universal

  • Arrogance — Ar ro*gance, n. [F., fr. L. arrogantia, fr. arrogans. See {Arrogant}.] The act or habit of arrogating, or making undue claims in an overbearing manner; that species of pride which consists in exorbitant claims of rank, dignity, estimation, or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Anmaßung — Eine der sieben ‚Todsünden‘: Hochmut Der Hochmut (altgr. ὕβρις , Hybris; lat.: arrogantia, superbia; Anmaßung, Überheblichkeit, Arroganz, veraltet: Hoffart) ist eine Haltung, die Wert und Rang ([Standes]dünkel) oder Fähigkeiten hoch veranschlagt …   Deutsch Wikipedia

  • Arroganz — Eine der sieben ‚Todsünden‘: Hochmut Der Hochmut (altgr. ὕβρις , Hybris; lat.: arrogantia, superbia; Anmaßung, Überheblichkeit, Arroganz, veraltet: Hoffart) ist eine Haltung, die Wert und Rang ([Standes]dünkel) oder Fähigkeiten hoch veranschlagt …   Deutsch Wikipedia

  • Benjamin Gottlieb Gerlach — (* 7. Juni 1698 in Liegnitz; † 18. Juni 1756 in Zittau) war ein deutscher Pädagoge und Autor. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Werkauswahl 3 Weblinks …   Deutsch Wikipedia

  • Blasiertheit — Eine der sieben ‚Todsünden‘: Hochmut Der Hochmut (altgr. ὕβρις , Hybris; lat.: arrogantia, superbia; Anmaßung, Überheblichkeit, Arroganz, veraltet: Hoffart) ist eine Haltung, die Wert und Rang ([Standes]dünkel) oder Fähigkeiten hoch veranschlagt …   Deutsch Wikipedia

  • Hochmut — Eine der sieben ‚Todsünden‘: Hochmut Der Hochmut (altgriechisch ὕβρις Hybris; lateinisch arrogantia, superbia), auch die Anmaßung, Überheblichkeit, Arroganz …   Deutsch Wikipedia

  • Hoffärtig — Eine der sieben ‚Todsünden‘: Hochmut Der Hochmut (altgr. ὕβρις , Hybris; lat.: arrogantia, superbia; Anmaßung, Überheblichkeit, Arroganz, veraltet: Hoffart) ist eine Haltung, die Wert und Rang ([Standes]dünkel) oder Fähigkeiten hoch veranschlagt …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»